عمر کوتاه یا دراز آدمی (نمی‏ دانم کدام درست است! )، در آمد و شد بی‏ وقفه ‏ی آدم‏ های دیگر است.
ریز و درشت، کوچک و بزرگ، خالی‏ و پر، دور و نزدیک، عالم، عاقل، دانا، کم‏ دان و …
برخی در گذار لحظه ‏ای فراموش می‏ شوند. بعضی هستند و نیستند. بسیاری پاک می ‏شوند و بعضی را هم تو پاک می‏ کنی.
بعضی ‏ها می ‏چسبند به پیشانی حافظه ‏ات. داشتن‏ شان هیچ فایده‏ ای ندارد. زمان هم از پاک کردن آن‏ها عاجز است. بودنشان هم هیچ ربطی به تو ندارد!
نگهداری بسیاری هم گویا در ظرفیت حافظه تو نمی‏ گنجد، نیامده می‏‏ روند.
برخی را با حرمت تعریف شده ‏ای نگه می‏ داری، بعضی را هم با احترام و شاید هم کمی ترس.
برخی را با مهر و دلبستگی حفظ می‏ کنی که هر وقت دلت تنگ شد گپ وگفتی بکنی تا دلت باز شود.
اما بعضی ‏ها به شکل غریبی در زندگی تو ریشه می‏ دوانند. بخش بزرگی از وجود و شخصیت تو را می‏ سازند، معلم همه عمرت می‏ شوند و حضورشان همیشگی است.
در گرفتاری‌ها و بر سر دوراهی‏ ها و بن بست های بسیارکه آچمز می شوی، فکر می‏ کنی: اگر او بود چه می‏ کرد، چه می‏ گفت، چه شکلی مسئله را حل می‏ کرد.
به این آدم تا آخر عمر نیاز داری که کمکت کند قضایا را درست تر و ساده‌تر ببینی تا به راه‏ حلش برسی.
تکلیف نمی ‏کنند اما تکلیف را روشن می‏ کنند. حجت نمی‏ کنند اما حجت را تمام می‌کنند. می‏ خواهی که باشند و همیشه هم هستند.
جای این جور آدم‏ها همیشه به وسعت یک دنیا در زندگی‏ ات خالی می‏ ماند اگر که بروند.
مرتضی ممیز استاد، از سال‌های دور تا همیشه برای من و بسیاری دیگر حکم چنین آدمی را دارد. تمام شدنی نیست. اصلاً قرار نیست تمام بشود. همیشه هست. پر هیبت و تأثیرگذار و همچنان فانوس به دست.
به همان رودی می‏ ماند که ابراهیم حقیقی می‏ گوید. همیشه جاری است.
گرمای مهر پدرانه‌ی او را، زمانی که در غروب یک روز سخت پس از کلاس دانشگاه خسته و کوفته آمد و نشست، چای خواست و از محبت و کرامت و فضیلت مادر گفت و کمی هم گریست و من را در سوگ رفتن مادرم تسلی داد، هرگز از یاد نمی‏ برم. جایش همیشه سبز است.